ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Πάμε μια βόλτα στα Πατήσια;

Κάποτε, όταν μεγαλώσω και εγκαταλείψω την καθημερινή μάχη για την επιβίωση,ή όταν τα παιδιά μου δεν θα με θέλουν παρούσα σε κάθε στιγμή τους(που πολύ θέλω να αργήσει αυτή ώρα) θα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο. .....

Αλλά δεν θα είναι όπως έχουμε συνήθως στο μυαλό μας,αλλά θα είναι ένα βιβλίο πέρα για πέρα αληθινό και απλό!

Θα μιλά για όλα εκείνα τα ρουτινιάρικα πράγματα που κάνουμε καθημερινά και μας γεμίζουν ανία κι όμως αυτή η ανία είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας,ίσως το κομμάτι εκείνο που καταναλώνουμε την περισσότερη ενέργεια μας...

θα μιλά για όλα τούτα τα μικρά και απλά κ για όσα μπορεί ένα ανθρώπινο ον να ζήσει κι αν είναι τυχερό να νιώσει...

Θα δώσω σούπερ αξία στην τροφή και στον οίνο,στην θάλασσα,στην αγκαλιά,στην μάθηση,στην αποτυχία,στην χαρά και στην λύπη,στα ανταμώματα,στον χορό και στο τραγούδι,στην παραφωνία,στα ταξίδια,στο μαγείρεμα,στον πονοκέφαλο,στον θυμό και στην λύτρωση,στα οικογενειακά χριστουγεννιάτικα τραπέζια,στα πρώτα βήματα των παιδιών μας,στο καναπέ που μας παίρνει ο ύπνος κατάκοπους,στην βροχή που μας ξεπλένει και στο φιλί που μας ανασαίνει,στην αρρώστια και στην ίαση,στο δικαίωμα στο λάθος και στο σωστό ,για τα αποτσίγαρα μας κ τα ασιδέρωτα μας,για την δουλειά που κάνουμε και δεν την αντέχουμε,για τον πόθο που κυλά στο αίμα μας...

Θα φωνάξω για τους αγώνες μας στο δρόμο,στο λεωφορείο,στις ουρές του ΟΑΕΔ,στα νοσοκομειακά δωμάτια,στα δωμάτια ξενοδοχείων με τα κόκκινα φώτα,στις αίθουσες διδασκαλίας,μέσα σε αεροπλάνα κ βαπόρια,στα ταμεία των σούπερ μάρκετ,στα γήπεδα και στις αλάνες,στα δειλινά που είδαμε αγκαλιασμένοι,στις αμμουδιές που κάηκαν τα πέλματα μας στην αγκαλιά του ήλιου,στις βρώμικες κοινόχρηστες τουαλέτες,στα μουσεία,στις καντίνες των εθνικών οδών,στα μεθύσια μας...

Θα αναστενάξω την ηδονή μας!

Στα κορμιά που μας λάτρεψαν,που έγιναν πατρίδες μας,που μας δίδαξαν,που μας εγκατέλειψαν,που μας λύτρωσαν.
Στην μοναξιά μας,στο δάκρυα μας,στο άδειο πορτοφόλι μας,στα ξεραμένα σάλια μας ,στα παγωμένα δάχτυλά μας,στις μελανιές κ στα αρωματισμένα στήθη μας...

θα μιλήσω για φίλους, για τα παιδιά, για τα παραπάνω κιλά μας,για λάθη,για απώλειες,για κλάματα,για γέλια,για διαδρομές ,για νοθείες και για θυσίες, για τις ακροβασίες και  για τις ελπίδες μας...

Τις λέξεις που μας καθήλωσαν,μας μάγεψαν,μας πλάνεψαν και μας λύτρωσαν..

Τα θερινά σινεμά,τα υπερατλαντικά ταξίδια ή τις μικρές μονότονες διαδρομές μας,σπίτι δουλειά,δουλειά σπίτι..

Θα πω για τα κουρασμένα άκρα μας μετά από εκατοντάδες χιλιόμετρα που περπατήσαμε πάνω κάτω την ζωη μάς,ψάχνοντας το "τώρα", το "αύριο" και το "γιατί " της..

Για τα κόκκινα σημάδια στα μάγουλα,στα γόνατα,στα χείλη και την καρδιάς μας..

Για τι βραδιές που κάναμε εμετό τα όνειρα μας,χαρταετούς τα μυαλά μας και ανεμόμυλους τα φιλιά μας..

Για τους φίλους που μας στάθηκαν στα δύσκολα,αλλά πιο πολύ στην χαρά μας,για την μάνα μας,που μοσχοβολούσαν τα μαλλιά της πούδρα παιδική και στιφάδο,για τα παραμύθια της γιαγιάς και τους αμπελώνες που περπατήσαμε ξυπόλητοι,για τους ανέμους που δαμάσαμε....

Με λίγα λόγια θα γράψω μια κοινότυπη ιστορία,όπως η ζωή των περισσοτέρων μας,πιστεύοντας πως αν κάποιος την διαβάσει θα καταλάβει πόσο μοναδικό είναι να την ζει και να είναι ευγνώμων για τα μικρά της δώρα που έτσι κι αλλιώς πληρώνει "ακριβά"..

Αν δει κάποιος την ζωή του γραμμένη και την αναγνωρίσει,ίσως,την υπόλοιπη την περάσει προσπαθώντας να την καλυτερεύσει ή τουλάχιστον να την κατανοήσει και να την βιώσει...

Θα πω για την αγάπη...
που τους μαλακώνει όλους.Που φοριέται σαν φρεσκοπλυμένο πουκάμισο που μοσχοβολά λεβάντα κ ανοιξιάτικο μύρο και μας κάνει όμορφους,καθαρούς και διάφανους...

θα πω και για τον έρωτα!
Τον Έρωτα...
Που είναι το μόναδικό προιον τον "θεών" που ανήκει στου ανθρώπους και που δεν χωρά σε καμιά έκπτωση ....
Ενας μικρός μπαγάσας, που εκποιείται για να ξοδευτεί πανάκριβα...........................

Να γράψω για τα φιλιά ή καλύτερα θα είναι να τα δώσω;
Σας φίλησα σήμερα;
Δεν σας φίλήσα
χαμένη μέρα γαμώτο.....