ΝΑ ΉΤΑΝ ΜΆΡΤΗΣ ΚΑΙ ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΑΝ ΘΑ ΓΥΡΙΖΑ...

Να ήταν ο κόσμος λέει,πορτοκαλοκόκκινος,πράσινος περισσότερο στις γωνίες του,με ροζ αγόρια και γαλάζια κορίτσια,με χρυσαφένια δέρματα,λαμπερές νύχτες και κόκκινες μέρες..

Να ήταν γεμάτος  φυσαλίδες που να είχαν μυστικά μηνύματα και φυλαχτά κ μ ενα απαλό αεράκι να σκορπούσαν στους πέντε ανέμους κ να παρέσυραν τα άκρα μας σ έναν χορό γεμάτο χάρη και θάματα.

Να μπορούσαμε να αγκαλιάζουμε όποιον θέλουμε,την ώρα που θέλουμε,όπως θέλουμε και για όσο θέλουμε.

Να λούζαμε τα μαλλιά μας στο νερό της βροχής και να μας τα χτένιζε εκείνος λέγοντας στο αυτί μας ψιθυριστά πως γεννιέται ο πόθος στο κορμί του ,όταν μας κοιτά..

Να τρώγαμε σταφύλια χωρίς να μεθάμε,λωτούς χωρίς να ξεχνάμε και μήλα χωρίς να μιλάμε..

Να πλέκαμε καλάμια και να χτίζαμε φωλιές για πουλιά άγρια,τρωκτικά της νύχτας και λύκους..

Να χώραγε ο κόσμος όλος μέσα σ ένα αερόστατο και όποτε τον βαριόμασταν και ασχήμαινε να τον ανεβάζαμε ψηλά να τον τυφλώσει το φως του ήλιου και να χαμογελάσει,να ξεχάσει την θλίψη  του και να ξαναρχίσει από την αρχή και πάλι.

Να μην αρρωσταίναμε  μέχρι να έρθει η ώρα να πεθάνουμε,να μην είχαν διόδια οι διαδρομές μας,να βρίσκαμε καταφύγια ασφαλή τις ώρες της μοναξιάς μας,να είχαν τα βιβλία που αγαπάμε κρυφές σελίδες για να χωράμε κι εμείς μέσα,να είχε ο καθρέφτης μας πέρασμα στα όνειρα μας,να μιλούσαμε με τις τριανταφυλλιές μας,να κοκκινίζουν τα μαγουλά μας από έρωτα και να μην στερέψει το κορμί μας ποτέ, από χέρια που θα ζωγραφίζουν τατουάζ στην καρδιά μας...

Να ήταν ο κόσμος λέει σοκολατένιος ,στολισμένος με τουλίπες ,ανθούς από αμυγδαλιές του Φλεβάρη και ηλιοβασιλέματα που δεν χωράνε σε φωτογραφίες και κορνίζες.Να ήταν τα βήματα μας αέρινα,οι φωνές μας δυνατές,,οι καρδιές μας τρυφερές,οι σκέψεις μας λάγνες,τα φιλιά μας παράδεισος και τα λόγια μας μικρά ποιήματα..
Να μασταν  ποιητές,ψαράδες,ζωγράφοι,καπετάνιοι,δάσκαλοι,γιατροί , μάγειρες και μελισσοκόμοι.....

Να είχαμε ανακαλύψει τον διακτινισμό ,να πετάγαμε πάνω από τα σύννεφα και να κολυμπούσαμε ανάποδα στο ρεύμα...
Να ήμασταν  "αγενείς" με την ζωή και να απαιτούσαμε να είναι δική μας κάθε δευτερόλεπτο της,όπως την λαχταρούν τα μικρά παιδιά και ευγενείς με ότι αγγίζαμε και νιώθαμε...

Να είχαμε όλοι από  ένα καίκι,ένα βαρέλι με κρασί και σπίτια με πόρτες που δεν κλείδωσαν ποτέ.
Να πίναμε σαμπάνια πρωτοχρονιά στην time spuare ξυπόλητοι κ μονιασμένοι κ να κερνούσαμε τσιγάρα τους χαρμάνηδες...

Να κάναμε έρωτα όπως τρώμε,κοιμόμαστε κ ανασαίνουμε....
Να κάναμε έρωτα όπως αξίζει να ζούμε και να ανασαίνουμε..
Να κάναμε έρωτα σαν άνθρωποι που πέρασαν μια στιγμή από τον χωροχρόνο κ γεύτηκαν την αλμύρα της ζωής όπως άξιζε


Και ο κόσμος θα ήταν όλο και πιο κόκκινος,όλο και πιο πράσινος στις γωνίες τους,όλο και πιο πορφυρός στο μούχρωμα του,όλο και πιο χρυσαφένιος στις ανταύγειες του,όλο και πιο σοκολατένιος στα κορμιά μας,όλο και πιο γαλανός στα μάτια μας,όλο και πιο διάφανος  στον .χαμό του........