Υπερσιβηρικός στην Κάνιγγος
Στο τσακ το πρόλαβα...
Θα μου πεις πότε τα πήγα καλά με τα ρολόγια και τα χρονόμετρα...
"Μια μέρα θα πάώ και ταξίδι με τον υπερσιβηρικό" σκέφτηκα.
.Τρένοτάξιδο μέχρι την θεσσαλονίκη.
Μόνη....Χαράματα.
Αυτό το "μόνη" το προτιμούσα εκείνη την στιγμή!
Μόνη στο ταξίδι,λοιπόν.Μάλλον, στην διαδρομή.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ταξίδευα με τρένο.
Αλλά ήταν η πρώτη μόνη.
Χώθηκα μες σε μια πορτοκαλί ξεχαρβαλωμένη πολυθρόνα.
Τυλιγμένη με μια στρώση ρούχων χωρίς τελειωμό, γιατί το κρύο τρύπωνε από παντού.
Τέτοια εποχή ήταν, χίλια χρόνια πριν, ήταν.
Λιγοστοί επιβάτες,μια αίσθηση μούχλας στον αέρα,μάλλον από τα χρόνια που το μεγάλο τροχοφόρο όχημα που με θα ταξίδευε σε λίγο, ήταν παλιό όσο κ τα πάθη μας.
Παρατήρησα τα χέρια μου.
Κάτασπρα κ άθικτα ακόμη από τα σημάδια μου.
.Τρύπωσα τις φουντωτές μπούκλες μου κάτω από το χνουδωτό σκουφί μου και πέρασα στα αυτιά μου τα ακουστικά από το γουόκμαν κι έφερα τα πόδια μου πιο κοντά στο στήθος μου για να ζεσταθώ..
Ευτυχώς δεν είχε κόσμο.
Ευτυχώς έβλεπα μια ανατολή σαν μούχρωμα,ευτυχώς ήμουν νέα,όμορφη,αλλοπαρμένη κ ερωτευμένη.
Κατέβηκα στην Λάρισα.
Μόνη.
Ήθελα να δω τον κάμπο, καταχείμωνο.
Νέα,όμορφη,λεύτερη...
Περπάτησα αρκετή ώρα
.Ήπια κι έφαγα...
Περπάτησα κι άλλο...
.Ήπια κι έφαγα...
Περπάτησα κι άλλο...
Έφτασα στην Θεσσαλονική μια μέρα μετά.
Κοιμήθηκα στην πιο χαμογελαστή αγκαλιά......
Κοιμήθηκα στην πιο χαμογελαστή αγκαλιά......
Τώρα που τα χρόνια πέρασαν λέω πως μάλλον δεν θα ταξιδέψω με τον υπερσιβηρικό.
..(αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει στην επόμενη στάση ενός σταθμού ή της ζωής της ίδιας που έίναι εκατοντάδες μικρες στάσεις,αναχωρήσεις κ αφίξεις)
Εκείνος που αγαπώ ,μου έίπε,πως όλο γράφω για τα παλιά και πως πρέπει να γράφω για τα μελλούμενα ή τουλάχιστον για αυτά που ονειρεύομαι.
Φοβάμαι πως δεν θα μπορούσα να γράφω εύκολα για το αύριο..
.Ζωή για μένα έίναι, αυτό που συμβαίνει ή συνέβη.
Και γράφει χιλιόμετρα.
Εντός μας!!
Κι όποιος αντέχει ταξιδέύει μαζί μας!
Αν και κάποτε που μια τσιγγάνα με σταμάτησε καταμεσήμερο στην πλατέία Κάνιγγος για να μου ζητήσει κανά ψιλό και να κάνει τράκα τσιγάρο και μου ψιθύρισε ,να μου πει τα μελλούμενα που είναι "γραμμένα" στην παλάμη,της είπα(αφού την κέρασα τσιγάρο κ φωτιά) ,πως δεν πιστεύω στην μοίρα....
Τότε εκείνη με έπιασε απο το μπράτσο και μου είπε:
:"θα έρθει μια στιγμή κουκλίτσα που το παρόν ,το παρελθόν κ το μέλλον σου θα γίνουν μια κ μόνη ευθεία γραμμή,μετά από χίλιους κύκλους'.....
Χαμογέλασα ,βιαζόμουν έτσι κι αλλιώς,της έδωσα κάτι δραχμές κ την ξέχασα.....
μέχρι σήμερα
....για αύριο δεν ξέρω....
μέχρι σήμερα
....για αύριο δεν ξέρω....
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου