ΛΕΜΟΝΟΛΑΓΝΕΙΑ

_{Citrus limon}_

Μες στο καταχείμωνο με την νήσο μόνιμα υγρή και μουντή,η λεμονιά του πατέρα μου είναι φορτωμένη με δεκάδες κατακίτρινα αρωματικά λεμόνια,ανόμοια στο σχήμα και στο χρώμα,αλλά τόσο ζωντανά,τόσο μοσχοβολιστά,σχεδόν προκλητικά αδιάφορα προς την μουντάδα τούτου των πρωινών του χειμώνα.

Τα φύλλα της είναι τόσο στιλπνά και γυαλιστερά με τόσο έντονο πράσινο χρώμα,όχι όμως εκείνο το σκούρο, αλλά το πράσινο της ελπίδας και της ανταύγειας που παίρνει η γη, την ώρα που ανταμώνει το ήλιο,στην πρώτη ανάσα της ημέρας ...

Το λευκό με λίγες πιτσιλιές μωβ χρώμα των ανθών της μέσα στις γκρίζες ζώνες του ορίζοντα ,οι πολύφορες ποικιλίες των χυμών της μέχρι ακόμη και τα μικρά αγκάθια της,συνθέτουν μια σονάτα για έναν κόσμο γεμάτο χρώματα και αρώματα,θάματα και τραύματα..

Οι μέρες στην νήσο τον χειμώνα, είναι αλλιώτικες από εκείνες στην πόλη μου.
Δεν είναι μελαγχολικές με την καθαυτή έννοια, ούτε είναι και χαρωπές , μια κ ο χρόνος στην επαρχία κυλά και διαφευντέύει με τον δικό του ρυθμό.

Πανομοιότυπος όλες τις μέρες,αλλά όχι ίδιες..

Λοιπόν,εγώ την ρωγμή του χρόνου, εδώ και πολύ καιρό την μετρώ με τα λεμόνια του πατέρα μου..

Είναι η πρώτη εικόνα που αντικρίζω το πρωί που βγάίνω έξω κι εκείνη που "αποχαιρετώ" απ το νοτιά στο τέλος της μέρας που έφυγε ....

Μετρώ τις μέρες μου λοιπόν και τις νύχτες μου με την λεμονιά,που είναι κατάξανθη,κοντούλα,με πλούσια καταπράσινη βλάστηση ,μεθυστικό άρωμα και είναι πάντα εκεί!!Ακίνητη κ ευκίνητη 

Είτε χιονίζει, είτε βρέχει, με καύσωνες ,όστριες και ανεμοδούρι ..

Εκεί....

Προφανώς και θα έίναι εκεί ,όταν εγώ δεν θα μαι πια...

Και αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα που μου "δίνει"....

Κι έτσι με αφήνει όποτε θέλω να μαζέύω τους καρπούς της κ να φτιάχνω σπιτική λεμονάδα .....
.
Τον περισσότερο καιρό,λοιπόν ,έχω στο ψυγείο μου μια γυαλινη μπουκάλα γεμάτη με χυμό από λεμόνια που ραντίζει η πλάση και που η κόρη μου έχει ζωγραφίσει πάνω,νεράιδες και γοργόνες με στήθη σαν λεμόνια...

Στήθη αειθαλή, που αψηφούν το πέρασμα του χρόνου....