Πειραιώς ώρα 02.18 π.μ.

Μ αρέσει η νύχτα...

Μ αρέσει πολύ.

Μ αρέσει να τρώω την νύχτα,να δουλεύω τη νύχτα,να μαγειρεύω τη νύχτα,να διαλέγω τραγούδια την νύχτα;να γράφω την νύχτα,να διαβάζω τη νύχτα,να χορέύω τη νύχτα,να ράβω τη νύχτα,να καπνίζω την νύχτα,να ταξιδεύω τη νύχτα,να κάνω έρωτα τη νύχτα.

Στην πόλη η νύχτα έχει τη δική της ορολογία,την δική της ομολογία,τους δικούς της λόγους και τις δικές της ανάγκες.

Ώρα 02.18 π.μ.Πειραιώς στο ύψος του μοσχάτου,ξημερώματα Τρίτης ...ερημιά.

Πεινάω.

Σταματώ έξω από έναν φούρνο..

.Εμένα δεν μ αρέσουν οι ψωμούρες και τα γενικά που πουλούν οι φούρνοι.Εγώ είμαι του φαγητού του επιτραπέζιου,,
.Πεινάω όμως ...

.Μπαίνω μέσα...
Τεράστιος χώρος.

Βρίσκεις τα πάντα,λοιπόν...

.Από φασολάκια γιαχνί μέχρι σολωμό.

Κάτι τύποι πιο πέρα κάνουν σαματά για την μπάλα,ένα ζευγάρι γύρω στα πενήντα κοιτά με περιέργεια κάτι μπισκότα,λίγο πιο πέρα ένα ζευγάρακι νεαρό,ερωτευμένο διαλέγει παγωτά κ χασκογελά όπως μόνο ο έρωτας μπορεί να το καταφέρει σε οποιαδήποτε συνθήκη.

Απ έξω οδηγοί ταξί λένε κάτι για την πιάτσα που χάλασε κι εγώ σκέφτομαι τι θα φάω,μετά από τόσο κρασί.

 Ακούω μια φωνή;
"Έχετε αποφασίσει παρακαλω;"

Σηκώνω το βλέμμα μου και τότε την βλέπω.

Μοιάζει τόσο αταίριαστη μέσα  σ αυτόν τον  νυχτερινό περίγυρο.

Ανάμεσα στους πελάτες και το υπόλοιπο προσωπικό.

Ανάμεσα σ εμένα κ την βιτρίνα με τα σιροπιαστά γλυκίσματα...


Υπολογίζω πως θα ναι γύρω στα τριάντα πέντε.Ψηλή,λυγερή,γαλανή και ξανθιά.
Αλαβάστρινη.

Κι όμορφη ,τόσο όμορφη που λες,δεν μπορεί τόση ομορφιά να κουβάλα ένα πλάσμα,δωρεάν...

.Με κοιτά και χαμογελά τόσο θερμά που μου γεμίζει άξαφνα την περίεργη αίσθηση να της πω τι κάνει εκεί.

"Όχι ακόμη"της λέώ γλυκά "δεν θα σας ταλαιπωρήσω.σε ένα λεπτάκι.Σας ευχαριστώ"

Συνεχίζω να την κοιτώ την ώρα που τακτοποιεί κάτι εδέσματα που δεν έχω ιδέα τι είναι.

Το κάνει σαν να είναι το πιο σημαντικό πράγμα στο κόσμο.
Τα  λευκά δάκτυλά της γαντοφορεμένα τώρα, αδράζουν τα μαλακά ζυμάρια και τα ισιώνουν μπροστά στην γυάλινη βιτρίνα.
Και χαμογελά.
Είναι χαμογελαστή και ξαφνικά την ακούω να σιγοψιθυρίζει μια μελωδία.

Προσπαθώ να απομονώσω κάθε άλλον ήχο που φτάνει στα αυτιά μου,από την λεωφόρο,τα λόγια των θαμώνων,μια μηχανή που μαρσάρει,βήματα κ μια γάτα που νιαουρίζει περιμένοντας κάποιον να την ταίσει...


Είναι όμορφη.

Πραγματικά όμορφη.

Ή μήπως είναι όμορφη γιατί χαμογελά ;;
ή μοιάζει τόσο όμορφη γιατί σιγότραγουδά;;;;;

"Θα πάρω αυτό το ψωμάκι με την ζάχαρη"της λέω ...

"Είναι τσουρεκάκι πολυτελειάς"που απαντά πιο χαμογελαστά"είστε του γλυκού" λέει και χαμηλώνει τρυφερά το βλέμμα της.


"Είμαι ναι"της απαντώ πιο χαμογελαστά κι εγώ και συμπληρώνω λίγο παιχνιδιάρικα...."του γλυκού την νύχτα"

Με κοιτά την κοιτώ ενα δευτερόλεπτο και σκάμε στα γέλια σαν να είμασταν φίλες από παλιά που μοιραστήκαμε έναν κατάδικό μας κωδικό....

Πληρώνω,της εύχομαι καλό υπόλοιπο βάρδιας,κοντοστέκομαι σ ένα γλυκό του κουταλιού με παράξενο χρώμα κάι τότε με ξαναρωτά μήπως θα θέλα κάτι ακόμη.

"Όχι"απαντώ.Χαζεύω.Ευχαριστώ πολύ.Καληνύχτα και πάλι."

"Ξέρετε"μου λέει αβίαστα,"είστε τόσο ευγενική με τόσο όμορφο χαμόγελο.Σαν να το κάνετε δώρο στον άλλο.Χάρισμα στα σκοτάδια της νύχτας"

Αυτό μου είπε και δεν χαμογέλασε άλλο κ συνέχισε την δουλειά της,χωρίς να περιμένει κάτι να απαντήσω..


Σκέφτηκα ευθύς να της πω,να φύγει από εκεί,πως δεν της ταιριάζει να κάθεται πίσω από μια τζαμαρία με γλυκά ,περασμένα μεσάνυχτα κ να φορά γάντια που κρύβουν τα λευκά της δάχτυλα από τα βλέμματα των ανθρώπων,κοιτάζω τα δικά μου δάχτυλα κι είναι γεμάτα σημάδια απο την ψωριάση αλλά είναι λευκά και λεπτά,την ξανακοιτάζω ένα δευτερόλεπτο,θέλω να της πω,πως θα πρέπε να την ζωγραφίσει ένας ζωγράφος ή να είναι δασκάλα σ ένα ακριτικό χωριό και να μαθαίνει τραγουδάκια σε παιδιά με ροδοκόκκινα μάγουλα

Αλλά δεν είπα τίποτα....

Στο αυτοκίνητο,ένα λεπτό αργότερα,όπως έβαζα μπροστά την μηχανή , σκέφτηκα πως κάποια πλάσματα  είναι με βεβαιότητα, γεννημένα να ανασάίνουν λεύτερα,στο κατακόρυφο φως της ημέρας ....