Ωδή στο κορμί του άλλου

Είμαι σίγουρη πως όλοι σας ανεξαιρέτως θυμάστε να έχετε σηκωθεί από ένα κρεβάτι,ή το πάτωμα ή την αμμουδιά ή σ ένα σημείο κάπου, σ όλα  τα μήκη κ τα πλάτη του κόσμου,μετά από μια στιγμή έρωτα και καθώς αντικρίσατε το είδωλο σας σ έναν  καθρέφτη αναρωτηθήκατε πως μπορεί να είστε τόσο εκθαμβωτικά όμορφα πλάσματα.
Όμορφα,χωρίς τσαλακωμένα πρόσωπα,χωρίς σημάδια,χωρίς μώλωπες,χωρίς πτυχώσεις,χωρίς σπυράκια,χωρίς ρυτίδες,χωρίς αρρώστια,χωρίς τραύματα.

Υγρά,ανάσες,οσμές,παλμοί,σπασμοί,γεύσεις κι αφή,χάδια σκληρά και τρυφερά
Λόγια πρόστυχα και ιερά
Νύχτες και μέρες εφήμερες μα ανεξίτηλες.

Στιγμιότυπα  από θαλασσοταραχή και μπουνάτσα,χιόνια που λιώνουν και φουσκώνουν τους ποταμούς,δρόμους χωρίς αδιέξοδα,ανθισμένους γκρεμούς ,ορίζοντες πύρινους κ ανατολές με πεντακάθαρο αέρα

Τα κορμιά των ανθρώπων που αγαπάμε είναι μικρές πατρίδες .
Μας φιλοξενούν και μας κάνουν σημαία τους.
Δεν μας βάζουν να πληρώνουμε διόδια,δεν έχουν κακοτεχνίες ,δεν έχουν ξηρασία ,δεν έχουν καν άγνωστες λεωφόρους και κρυφά μονοπάτια..

Κι έτσι εμείς, σπέρνουμε στα χωράφια τους καρπούς και περιμένουμε να ανθίσουν την εύφορη γη,με ευδώδιμα όπωρα γλυκά σαν μέλι ,   που όμως δεν κόβουμε,παρά μόνο αγγίζουμε και χορεύουμε στον ενα και μοναδικό ρυθμό του του πάθους μας..

Τα γυμνά κορμιά των ανθρώπων που λυγίζουν στο άγγιγμά μας,είναι βωμοί βαμμένοι με αίμα,σπέρμα και θυσία..

Είναι αφημένα στα χέρια μας .Στις πιο κρυφές μας παραισθήσεις.Στον κυκλώνα κάθε αίσθησης.

Ενώνονται μέσα σε μια πανδαισία πανάρχαιων ασμάτων , με το χθες,το σήμερα,το τώρα,τον Άδη,το σκοτάδι και το φως!

Όταν κάνουμε έρωτα ή πηδιόμαστε ή κάνουμε σεξ ή όπως θέλετε το λέτε ή το νιώθετε, είμαστε τόσο λέφτεροι μες στην σκλαβιά του κόσμου που μας ξεγυμνώνει χωρίς την συγκατάθεση μας και χωρίς να ξέρει να μας ανακουφίζει.

Όταν κάνουμε έρωτα,είμαστε τόσο ευάλωτοι που έστω κι ένας μικρός κραδασμός μπορεί να μας ανατινάξει συθέμελα.

Είμαστε τόσο δυνατοί που μπορούμε να κουρσέψουμε  την γη ολόκληρη.

Είμαστε χορευτές γύρω από τον θεό Πάνα..

Γυμνοί,παράφρονες,τυχεροί,δοξασμένοι,παρθένοι και κολασμένοι.

Οι άνθρωποι πρέπει να είναι γυμνοί περισσότερες φορές κατά την διάρκεια της ζωής τους από εκείνες που είναι ντυμένοι!

Να αγγίζουν μα τα ηλεκτροφόρα ακροδαχτυλά τους την αόρατη σάρκα του έρωτα.Τα γυμνά μέλη,τους ιδρωμένους λαιμούς,την σκληρή ραχοκοκαλιά,την χαλαρή κοιλιά,τα πέλματα και τα γεννητικά όργανα

Να μην υπαρχει τίποτε άψυχο πάνω σε ζωντανό οργανισμό..

Να είναι η ζωή κύκλος του έρωτα και να χωράμε μέσα της, σαν εφαπτόμενα έντομα που κολλάνε στα τοιχώματα από τις πανέμορφες καμπύλες που σχηματίζουν τα κορμιά μας,σαν καβαλάνε το ένα το άλλο!

Να κυλά το αίμα ,να φουρτουνιάζει,να γεννά και να ζητά την  ηδονή,να υποκλίνεται στην μοναδική ανθρώπινη στιγμή που κάποιος καταντά θεός ή διάβολος ή και τα δυο μαζί,να τρέφεται,να οσφραίνεται,να μακαρίζεται ,να πεθαίνει και να ξαναγεννιέται την ίδια στιγμή,την απόλυτη,την μοναδική του...

Και μετά να φορά τα ρούχα του,φρεσκοπλυμένα ,κολλαρισμένα ,haute couture τελευταίας λήψης εκ Παρισιών,να τοποθετεί με μαεστρία  την μάσκα του ,την χαμογελαστή μα άκαμπτη και να βγαίνει στην βροχή,στον αγέρα κ στην καυτή άσφαλτο τρέμοντας, ακόμη, από ηδονή που μυρμηγκιάζει το βασίλειο που κουβαλά ανάμεσα στα πόδια του, κι επί του πρακτέου ,να είναι το μόνο που επιθυμεί να τον κουμαντάρει...

Κι,όμως, όλο να  το ξεχνά,γαμώτο του για ον,πόσο πολυτιμος κι υπέροχος μπορεί να γίνει όταν αποκοιμιέται αποκαμωμένος και μπουκωμένος από την  αφθονία  του έρωτα που μόλις του χάρισαν.

Και γερνά.