Ναι,είμαι μικροαστή αγαπητέ μου

Ήμουν σίγουρη πως θα γίνω χορεύτρια.
Πως θα χόρευα στις μεγαλύτερες σάλες του κόσμου.Θα άκουγα χειροκροτήματα και θα σακάτευα τα κοριτσίστικα δάχτυλά μου στις σκληρές  πουεντ .
"σύντροφος της μπαλαρίνας είναι ο πόνος" λένε όσοι γνωρίζουν.
Δυστυχώς, δεν πρόλαβα να γίνω μπαλαρίνα .Με σταμάτησε μια μετωπική.
Αλλά πριν από αυτό,είχα προλάβει να το ονειρευτώ .
Θα πήγαινα   στο Λονδίνο στην Roayl academy of dance ,θα ζούσα σε ένα δώμα μαζί με άλλους φοιτητές και τα πρωινά θα ήμουν γκαρσόνα για να βγάζω τα δίδακτρά μου, ή ίσως στο Παρίσι αφού είχα ερωτευτεί τρελά έναν νεαρό ζωγράφο ή σαξοφωνίστα και θα περπατούσαμε αγκαλιασμένοι τα κρύα βράδια, στις όχθες του σηκουάνα και θα χόρευα μόνο γι αυτόν,μπορεί και να κατέληγα  στη Νέα Υόρκη ,περνώντας από δεκάδες οντισιόν για να βρεθώ κάποτε σε μια παράσταση στο Broadway.

Ακόμη κι όταν κάθε ελπίδα να γίνω επαγγελματίας χορεύτρια καταρρίφθηκε εγώ πάλι ονειρευόμουν.

Πως θα ρθει μια ώρα που ο κόσμος θα κουμπώσει στα μέτρα μας,πως πότε δεν θα σκύψω το κεφάλι,πως θα κάνω την δουλειά των ονείρων μου,πως αν δεν μου αρέσει θα την αφήσω,πως θα φωνάζω για το άδικο πάντα με όποιο κόστος,πως δεν θα προδώσω ποτέ ό,τι κι όποιον αγαπώ ,πως δεν θα γίνω σαν όλους τους βαρετούς ενήλικους ,πως θα ταξίδευα τον κόσμο,θα τον φωτογράφιζα,θα κοιμόμουν σε κοινόβια,θα είχα το σπίτι μου ολημερίς ανοιχτό για να βρίσκουν γιατρειά και καταφύγιο όσοι δεν είχαν που να σταθούν,θα βοηθούσα μωρά,γέρους και αδικημένους και θα χαιρόμουν κορμιά κι έρωτα όπως κι όπως ήθελα για όσο ήθελα..

Τα έκανα όλα τα παραπάνω κάποτε θαρρώ,όχι τόσο "φανταχτερά" όπως σας τα περιγράφω.Δεν τα ονειρευόμουν δηλαδή,τα ζούσα.

Δεν ξέρω,για να είμαι ειλικρινής πότε άρχισα να περνώ στην απέναντι όχθη.
Πως έσκυψα το κεφάλι μια μέρα
Πως έγινα συμπεθέρα και έκανα τραπέ